Twilight Saga: Eclipse, Эхний бүлэг орчуулга

1. Шаардах бичиг

Белла,

Би чамайг 2-р ангийн хүүхэд шиг яагаад Чарлигаар Биллид захиа дамжуулаад байгааг ойлгохгүй юм — хэрвээ би өөрөө чамтай ярилцахыг хүссэн бол би утсаа аваад

Чи өөрөө сонголтоо хийсэн шүү дээ? You can’t have it both ways when

Мөнхийн дайснуудын хамгийн хэцүү зүйл нь чиний хувьд

Би өөрийгөө хөгийн зан гаргаж байгаа мэдэж байна л даа, гэрдээ чи ер ингэх хэрэггүй

Хоёулаа найзууд байж чадахгүй нь учир нь чи ихэнх цагаа сүрэг

Би чамайг бодохоор бүр улам доройтоод байна тиймээс битгий ахиж битгий бичээрэй

Би ч гэсэн чамайг их санаж байна. Маш их. Даанч одоо юу ч өөрчлөгдөхгүй. Уучлаарай.

Жайкоб

Балаараа цаасыг урах шахам бичсэн түүний захиаг хуруугаараа тэмтрэхдээ түүнийг энэ захиаг хэрхэн бичсэнийг төсөөлж байлаа. Өөрийн хэтэрхий том гараараа амнаас нь урсан гарсан бүхий л шүүмжлэлийг сараачиснаас бал нь хугараад энэ толбонуудыг дуусаасан байж магадгүй юм.

Хар хөмсгөө зангидан духаа үрчилгэн байж энэ захиаг бичсэн байхдаа. Хэрвээ би хажууд нь байсан бол түүнийг шоолж өөрийнхөө тархийг битгий бяцалчих зүгээр л шүүмжлээд бай гэж хэлэх байлаа. 

Цээжлэх шахам уншсаны эцэст хийх ганц зүйл маань инээх л байлаа. Чарлигаар дамжуулж Биллид өгсөн миний 2-р ангийн хүүхэд шиг мэдүүлгийн захианы хариу нь гайхах зүйл биш байлаа. Түүний захиаг нээхээсээ өмнө л юу бичсэнийг нь гадарлаж байв.

Намайг гайхшруулж байсан зүйл нь түүний дарсан бичээс нь намайг шаналгаж байв. Үүнээс илүүтэйгээр Жайкобын шаналал намайг өвтгөж байв.

Тэр үед галзуухнаас түлэгдсэн үнэр үнэтэв. Хэрэв өөр газар хамт байдаг хүн чинь юм түлвэл сандрах зүйл биш ч энэ байшинд бол өөр.

Үрчгэр захиагаа өмднийхөө хойно хийгээд шатаар уруудаж яг зөв цагтаа ирлээ. Чарли печинд лаазтай шпагетти хийгээд яг дэлбэрэх гэж байх үед би галзуухны хаалгыг угз татан орж ирэв.

“Би юуг нь буруу хийчихвээ?” гэж Чарли асуув.

 “Тагийг нь авахгүй дээ, ааваа. Металыг печинд хийж болохгүй шдээ.” Би зөөлхөнөөр тагийг нь онгойлгон саван дотор лаазтай шпагетны талыг хийгээд саваа печинд хийгээд цагийг нь тохируулан асаагаад лаазыг хөргөгчинд хийв.

Чарли миний үйлдлийг харангаа уруулаа жуумалзуулан “Би гоймонг нь зөв хийсэн биз дээ?”

Пелеткан дээрх түлэнхий үнэртэй хайруулын тавгыг хараад “Хутгах хэрэгтэй,” хэмээн эелдгээр хэлэв. Халбагаар хайруулын тавгын ёроолд үлдсэн түлэнхийг хусахыг оролдов.

Чарли уулга алдав.

“Юу л хийгээд байна даа?” хэмээн түүнээс асуув.

Гараа цээжиндээ нугалаад цонхоор тасралтгүй орох бороолуу ширтээд “Юу яриад байгааг чинь ойлгохгүй байн шүү,” гэж үглэв.

Би жаахан эргэлзээд Чарли хоол хийж байна гэж үү? Юуны талаар ингээд байгаам бол? Эдвард арай л ирээгүй байв; аав ихэвчлэн иймэрхүү зүйлийг найз залуу маань ирэх үед өөрийг нь таатай бус хүлээн авч байгаагаа илэрхийлэхийн тулд чадах ядахаараа хийнэ. Ингэх нь ямар ч нөлөөгүй учир нь Эдвард Чарлиг юу бодож байгааг нь сайн мэдэж байдаг.

Хутгаж байх хоорондоо найз залуу гэдэг үг миний хацрын булинг сайн ажиллуулж дотроо л инээмсэглэв. Энэ яг зөв үг биш байлаа. Үүрд мөнхийн талаарх илүү утга төгөлдөр үг. . . . Хувь тавьлан зэрэг үгс утга ойртох ч нэг л тохиромжтой биш.

Эдвардын санал болгох үг нь намайг дарамтанд оруулж байв. Энэ талаар бодохоор шууд л шүдээ хавирна.

Сүйт бүсгүй. Ёооо. Хамаг бие арзасхийчлээ.

“Би юунаас хоцорчихов? Та хэзээнээс эхлээд хоол хийдэг болчихов?” гэж би Чарлигаас асуув. Гурил буцалж байгаа усанд хөвж гарч ирэв. “Хоол хийхийг оролдов гэж хэлэх хэрэгтэй байх.”

Чарли мөрөө хавчаад “Өөрийнхөө гэрт хоол хийж болохгүй гэсэн хууль байхгүй шүү дээ.”

“You would know,” хэмээн түүний савхин куртканд нь сүлбээр зүүгээр зоосон цагдаагийн тэмдэгрүү дохив.

“Хэхэ. Ha. Good one.” Хувцастай байгаа гэдгээ миний харцнаас санаад өлгүүрт өлгөв. Мөрөндөө буугаа зүүсэн хэвээрээ — хэдэн долоо хоногийн турш түүнд хэрэг болоогүй. Вашингтоны Форкс зэрэг жижиг хотод амар тайванг нь алдагдуулах учир битүүлэг хэрэг, бороон дундах ой модонд дахиж аварга чононууд харагдсангүй. . . .

Гоймонгоо хийнгээ Чарлиг өөрт тохиолдсон зүйлийнхээ талаар ярих байх хэмээн бодлогоширон суув. Аав маань тийм ч яриа хүн биш бөгөөд оройн хоолон дээр өөрийгөө шахан байж яриа өрнүүлдэг.

 Энэ үеэр би цагруу минут бүр ширтэв. Хагас цагаас ч бага хугацаа одоо үлдсэн.

Үд дундын цаг миний өдрийн хамгийн хэцүү цаг. Миний хамгийн сайн найз хүн чоно Жайкоб намайг найз залуу Эдвард Каллэнтэй (цус сорогч) уулзах цагийг минь багасгах болон уулзуулахгүйн тулд нууцаар мотоцикл унаж байсныг минь аавд ховолж намайг оройн 7-9.30 хооронд гэрийн хорионд аавын хяналтан дор уулзуулахаар болов.

Би тайлбаргүйгээр 3 хоногоор алга болж мөн уулын хавцалруу үсэрснээс болж намайг хатуу чангаар шийтгэж байгаа.

Мэдээж би Эдвардтай сургууль дээр уулздаг энэ тал дээр Чарли юу ч хийж чадахгүй. Мөн Эдвард орой болгон надтай хамт өрөөнд минь байдаг ба Чарли үүний талаар мэддэггүй. Чарлигийн бодлыг уншдаг шигээ хоёр давхрын цонхоор минь чимээгүй чадварлаг авирах нь их хэрэгтэй байлаа.

Үд дундын үеэр л би Эдвардтай хамт байдаггүй ч цаг хугацаа их удаан өнгөрнө. Би шийтгэлээ үг дуугүй хүлээдэг шалтгаан нь нэгт би тэгэхээр зүйл хийсэн болохоор мөн удахгүй үүрд ааваасаа холдох тул түүний сэтгэлийг өвдгөмөөргүй байна.

Аав ширээн дээр сонин уншингаа амандаа бувтнаад л суув

 “Ааваа би таныг яагаад сонин уншдагийг ойлгохгүй юмаа энэ таны толгойг л эргүүлнэ шүү дээ.”

Хариу үйлдэл хийлгүйгээр сонинруугаа харангаа үглээд. “Ийм болохоор л хүмүүс жижиг хотод амьдрахыг хүсдэг юм! Утгагүйн.”

“Том хотуудын юу нь буруудчихав?”

“Сийтэл манай улсын хүн амины хэргийн төв нь болчиж. Сүүлийн хоёр долоо хоногт бүх таван учир битүүлэг аллага болсон байна шүү дээ. Итгэмээргүйн?”

“Ааваа миний бодлоор Феоникс хүн амины хэргийн талд дээр дээгүүр жагсдаг хот шүү. Би тэр хотод амьдардаг байсан.” Би түүний аюулгүй хотод ирэхээсээ өмнө хүн амины хэргийн золиос болох шахаж байгаагүй. Үнэндээ бүр олон удаа шүү. . . . Гаран дах халбага маань чичирч усыг долгионтуулав.

“Гэхдээ л чи надад хангалттай нотолгоогоор хариулсангүй,” гэж Чарли хэлэв.

Хоолоо хийж дууссаныхаа дараагаар шпагеттиг эхлэээд Чарлигийн аяганд хийв. Чарли соус дээр нь нэмж хийхэд нь би мөн соус өөрийнхдөө хийв. Хэсэн хугацааны турш хэн маань ч дуугаргасангүй. Чарли сонингоо уншсаар би харин зуун жилийн тэртээх английн талаарх Wuthering Heights номыг уншиж түүнийг яриа эхлүүлэхийг хүлээж суув.  Би яг Heathcliff эргэж ирдэг хэсэг дээр байтал Чарли сонингоо шалруу шидэж хоолойгоо засав.  

“Чиний зөв,” гэж Чарли хэлээд. “Надад ингэх шалтгаан байгаа шүү.” Гээд сэрээгээ гоймонд хатгав.

“Би чамтай ярилцмаар байна.”

Номны хавтас нь хэцүүдсэн байсан тул ширээн дээр шууд л дэлгээтэйгээр нь тавив. “Т зүгээр л хэлэхэд болно шүү дээ.”

Тэр толгойгоо дохиод хөмсгөө дээшлүүлээд. “За. Би дараагийн удаа тэгнэ ээ. Би чамаар хоол хийлгэхгүй бол чамд л амар байх гэж бодсын.”

Би инээгээд. “Тийм шүү. Таны санаа намайг яг л хатан хаан шиг болгосон шүү. Та юу гэх гэсийн?”

“Жайкобын талаар л.”

Би нүүрээ үрчлээдэхийг мэдрэв. “Тэр яасан гэж?” хэмээн өөрийнхээ ууртай уруулаар асуув.

“Тайвшир Беллсs. Тэр чамайг ховлосонд чи одоо хүртэл ууртай байгааг би мэдэж байна. Гэхдээ тэр зөв зүйл хийсэн. Тэр хариуцлагатай байж чадсан.”

“Хариуцлагатай,” хэмээн тохуурхан асууж нүдээ эргүүлдүүлэв. “За яахав. Тэгээд, Жайкоб яасан гэж?”

Жайкоб яасан гэж? Би одоо юу хийх хэрэгтэй гэж? Миний хамгийн сайн найз хүн чоно одоо миний . . .? дайсан болсон гэж үү? Би жихүүрхэв.

Чарлигийн царай гэнэт хэрсүү болов. “Надад битгий уурлаад бай, за?”

“Уурлах аа?”

“Аан, бас Эдвардын талаар ч бас ярилцмаар байна.”

Миний нүд жижгэрэв.

Чарлигийн хоолой ууртай болов. “Би түүнийг байшиндаа оруулдаг л биздээ, үгүй гэж үү?”

“Тэгдэг,” хэмээн би зөвшөөрөөд. “Хэсэг хугацааны турш. Мэдээж та намайг одоо ч мөн ирээдүйд ч гэрээс хэсэг хугацааны турш гаргана.,” хэмээн би хошигнон үргэжлүүлэв би хичээлийн жилийн туршид хорионд байх болно.

 “Би ч шийтгэлээ сайн биелүүлж байгаа шүү.”

“Үүний тулд л ингэсэн юм чинь  . . .” Чарлиг нүдээрээ инээхэд хорин насаар залуужсан мэт харагдав.

Түүний инээмсэглэлээс багахан ч гэсэн горьдлого олж хараад цааш нь үргэжлүүлэв.

 “Би нэг л будилчихлаа, ааваа. Хоёулаа Жайкобын талаар уу эсвэл Эдвардын талаар уу эсвэл миний шийтгэлийн талаар яриад байгаам уу?”

Тэр дахин инээмсэглэв. “3-уулангийнх нь талаар л.”

“Тэд нар хоорондоо ямар хамаатай гэж?” Би болгоомжтойхон асуув.

“Тэгэхээр.” Тэр уулга алдаад яг бууж өгсөн хүн шиг гараа өргөөд.

 “Чи хугацаанаасаа өмнө хорионоосоо гармаар байгаа биз дээ. Өсвөр үеийн хүүхэд гэхэд чи үүний талаар ер гомдоллосонгүй.”

Миний хоолоо ч хөмсөг ч өргөгдөөд. “Нээрээ юу? Би чөлөөтэй гэж үү?”

Яагаад ингээд байгаам бол? Би өөрийгөө нүүх хүртэл хорионд байна гэж бодож байсан бас Эдвард Чарлигийн бодлоос үүний талаар мэдээгүй. . . .

Чарли нэг хуруугаа годолзуулаад. “Болзолтойгоор.”

Өөдрөг сэтгэл унав. “Гайхалтай,” хэмээн би санаа алдав.

“Беллэ энэ шаардлага гэхээсээ санал тавьж байгаа шүү ,за? Чи чөлөөтэй. Чамайг энэ эрх чөлөөгөө . . . ухаалаг ашиглана гэдэгт найдаж байна.”

“Наадах чинь юу гэсэн үг үү?”

Тэр ахиад санаа алдан. “Чамайг бүх л цагаа Эдвардтай өнгөрөөхөд чамд сайхан байгааг мэдэж байна”

“Би цагаа бас Алисстай ч бас өнгөрүүлдэг шүү,” Хэмээн тасалдуулав. Эдвардын дүү үзэгддэггүй байсан ба ирээд л буцна. Чарлид тэр таалагддаг байв.

“Тэр үнэн,” гэж тэр хэлэв. “Чамд бас Калленс-с өөр найзууд байдаг шүү дээ, Белла. Эсвэл байсан.”

Бид 2 бие биенлүүгээ удаан ширтэлцэв.

“Чи хамгийн сүүлд Анжэла Вебертэй хэзээ ярилцсан вэ?” хэмээн надлуу довтлов.

“Баасан гаригт үдийн хоолноор,” би буушуухан шиг хариулав.

Эдвардийг ирэхээс өмнө миний найзууд 2 хэсэгт хуваагдсан байв. Би тэднийг сайн санаатнууд муу санаатнуудын эсрэг гэдэг байв. Бид мөн тэд ч гэж болно. Сайн залуус болох Анжела найз банди Бен Чени, Майк Ньютон нар Эдвард явсны дараа намайг галзуурахад сайнаар л хандаж байв. Лоран Малори нөгөө талын гол муу санаатан нь ба  Форксын минь хамгийн эхний найз Жэсика Стэйнли нар Белла-н эсрэг бүлэгт байв. Эдвард ирснээр хуваагдсан бүлгүүд бүр хөндий болсон. Майк-н нөхөрлөл Эдвардаас болж тасарч харин Анжэла үнэхээр үнэнч байж Бен түүний тушаалыг дагав. Каленс-г хүмүүс жигшин зэвүүцдэг ч Анжэла Алис-н хажууд өдөр болгон цайны цагаар хажууд нь хичээнгүй суудаг. Хэдэн долоо хоногийн дараагаас Анжела-д ч энэ нь таалагдаж эхлэв.   

It was difficult not to be charmed by the Каллэнs — once one gave them the chance to be charming.

“Сургуулиас гадуур уу?” миний анхаарлыг Чарли буцаан өөртөө татав.

“Би сургуулиас гадуур хэнтэй ч уулзаагүй, ааваа. Би шийтгүүлж байгаа шүү дээ санаж байна уу? Бас Анжела найз бандитай. Би маш их чөлөөт цагтай байлаа ч тэр үргэлж Анжелатэй хамт байдаг,” би дээр нь ёжтойгоор нэмэв, “бид 4 ч нийлж болох л юм.”

“За тийм байж. Гэхдээ . . .” хэмээн тэрээр татгалзав. “Жайк та 2 хагацашгүй найзууд байсан, харин одоо —”

Би түүний яриаг таслан. “Ааваа та гол зүйлрүүгээ орвол яасан юм вэ? Таны тавих болзол чинь юу вэ?”

“I don’t think you should dump all your other friends for your boyfriend, Белла,” he said in a stern voice.

“Энэ тийм ч сайхан биш байна бас чиний амьдрал бусад хүмүүсийг ч оролцуулах юм бол илүү тэнцвэртэй байх болно. Өнгөрсөн 9 сард юу боллоо. . .”

Би зайлсхийв.

“Тэгээдl,” тэрээр баттай хэлэв. “хэрэв чамд Эдвард Кален-с өөр амьдрал байсан бол тэр үед тийм хэцүү байхгүй ч байх байсан.”

“Яг тэгэх л байсан,” хэмээн би амандаа амандаа бувтнав.

“Магадгүй, эсвэл үгүй.”

“Гол зүйл тань?” хэмээн түүнийг санууллаа.

“Өөрийн эрх чөлөөгөө бусад найзуудтайгаа өнгөрүүлэхэд зарцуул. Бүгдийг нь тэнцвэржүүл.”

Би удаанаар толгойгоо дохив. “Тэнцвэр ч сайн зүйл шүү. Би бас цагийн хуваарийн дагуу ажиллах хэрэгтэй юу?”

Тэр толгойгоо сэгсрээд. “Би үүнийг ярвигтай зүйл болгомооргүй байна. Зүгээр л найзуудаа битгий мартаарай. . .”

Би энэ тал дээр угаасаа яахаа мэдэхгүй байлаа. Миний найзууд. Тэд нарын аюулгүй байдлын төлөө би сургуулиа төгссөний дараа уулзахгүй байх.

Тэгэхээр одоо юу хийх хэрэгтэй вэ? Одоо чадах ядахаараа тэдэнтэй цагийг өнгөрөөх үү? Эсвэл одооноос эхэлж бага багаар хөндий болох уу? Би хоёр дахь сонголтоос бүр их айж байлаа.

“. . . магадгүй Жайкоб,” хэмээн Чарли намайг үүний талаар илүү нухацтай бодохоос өмнө хэлэв.

Эхнийхээс илүү эргэлзээтэй асуудал. Оновчтой үг хэлэхэд хэсэг хугацаа шаардагдав. “Жайкоб-н тухай асуудал. . . хэцүү байж магадгүй.”

“Блакс-н гэр бүлийнхэн бол сайн хүмүүс, Белла,” хэмээн ахиад л эцэг хүний сэтгэлээр хэлэв. “Мөн Жайкоб бол маш сайн найз.”

“Би мэднэ ээ.”

“Чи түүнийг огтхон ч санахгүй байна гэж үү?” Чарли сэтгэлээр гонсойн асуув.

Миний хоолой гэнэт зангирав; хариулахаасаа өмнө хоолой хоёр удаа засав. “Тиймээ би түүнийг санаж байна,” хэмээн толгойгоо тонгойлгон хүлээн зөвшөөрөв. “Түүнийг маш их санаж байна.”

“Тэгээд яагаад энэ хэцүү гэж?”

Надад тайлбарлах эрх байсан тул энэ тийм ч хэцүү биш. Чарли шиг жирийн хүмүүсийн хувьд бидний эргэн тойронд нууцаар мангас домог зэрэг нь оршин тогтнодог нь байж боломгүй зүйл. Би үүнийг мэддэгийн хувьд мөн ч аюулд орж байв. Би мөн Чарлиг өөр шигээ асуудалд оруулахгүй.

“Жайкоб бид хоёрт . . . маргаантай асуудалд байгаа,” хэмээн би удаанаар хэлэв. “Энэ нь нөхөрлөлийн талаарх зүйл л дээ. Жайк-д бидний нөхөрлөл хангалтгүй санагдаад байгаам шиг байгаа юм.” Би ойлгомжгүй боловч үнэн тайлбарыг хэлсэн учир нь бараг миний шахуу гэр бүл болох Эдвардын гэр бүлийг Жайкобын хүн чонын сүрэг нь үнэхээр ихээр үзэн яддаг ба тэгэхээр намайг бас үзэн яддаг гэсэн үг. Үүний шийдлийг цаасан дээр олж чадахгүй мөн тэр миний дуудлаганд хариулахгүй. Хүн чонотой биечлэн тохиролцоно гэсэн санааг цус сорогч нар дэмжихгүй байгаа.

“Эдвард жоохон өрсөлдөхөд бэлэн биш гэж үү?” Чарли-н ёжтойгоор ярьж эхлэв.

I leveled a dark look at him. “Ямар ч өрсөлдөөн байхгүй.”

“Түүнээс зугтаж ийм маягаар харьцсанаар чи Жайк-г гомдоож байна. Юу ч биш байхын оронд тэр найз байхыг эрмэлзэнэ.”

За, тэгэхээр түүнээс зугтаж байсан байх нь ээ ?

“Жайк надтай найз байхыг хүсэхгүй байгаа гэдэгт би нилээн итгэлтэй байна шүү.” Үгнүүд миний аман дотор буцалж байв. “Та ер нь яагаад ингэж бодов?”

Чарли ичсэн юм шиг харагдав. “Манай субъект өнөөдөр Биллитэй хамт ирж магадгүй. . . .”

“Билли та хоёр хөгшин авгай нар шиг л илүү юм ярих юмаа,” хэмээн тавган дээрх царцсан шпагеттилүүгээ сэрээгээ заналтайгаар хатган гомдоллов.

“Билли Жайкобын талаар санаа зовж байгаа,” хэмээн Чарли хэлэв. “Жайк-д одоо хэцүү байгаа. . . . Тэр их дарамтанд байгаа.”

Дусалруу харсан хэвээр бие минь эвгүй болж ярвайв.

“Мөн чи хамт Жайк-тэй өнгөрүүлсэн өдөржингөө жаргалтай байдаг байсан.” Чарли сэтгэлээр унав.

“Би одоо жаргалтай байгаа ,” араандаа зуун харуилав.

Миний үг хоолойны минь үгтэй сэтгэл хөдлөлөөс болоод зохицохгүй байв. Чарли гэнэт инээхэд би дагаж инээв.

“За, за,” би зөвшөөрөв. “Тэнцвэр.”

“Бас Жайкоб,” хэмээн тэр шаардав.

“Би хичээнэ ээ.”

“Сайн байна. Тэнцвэрээ бариарай, Белла. Өө нээрээ чамд илгээмж ирсэн,” Чарли-н түрүүчийнхээ сэдвийг өндөрлөв.“Зуухны хажуугаар байгаа.”

Би хөдлөлгүйгээр Жайкоб-н талаар ууртайгаар бодов. Өчигдөр би ээжээс илгээмж авсан болохоор ахиж илгээмж авна гэсэн хүлээлт байсангүй ба энэ хэрэггүй илгээмж байв. Чарли ширээнээсээ сандлаа холдуулан хөлөн дээрээ зогсонгуутаа суниав. Тэр тавгаа угаалтуурт хийгээд усаа нээхээсээ өмнө зузаан дугтуйг надлуу шидэв. Захиа ширээн дээгүүр гулсан миний тохойнд зогсов.

“Баярлалаа,” түүний үйлдэлд нь гайхан амандаа бувтнаж хэлэв. Захианы буцаах хаягийг нь хартал зүүн өмнөд Аляска-с ирсэн байв. “Энэ нь ч хурдан байсан шүү. Үүн дээр ч би бас хугацаанаас нь хоцорсон байхдаа.”

Чарли инээд алдав.

Би дугтуйг шинжээд түүнрүү харав. “Энэ онгорхой байна.”

“Надад их сонирхолтой санагдаад.”

 “Би бүр гайхчихлаа, цагдаагийн дарга аа. Энэ чинь холбооны гэмт хэрэг.”

“Зүгээр л унш.”

Би захиаг гаргав, хичээлүүдийн хуваарь байв.

“Баяр хүргэе,” хэмээн намайг юу ч уншиж амжихаас өмнө тэр хэлэв. “Чиний анхны урилга.”

“Баярлалаа, ааваа.”

“Хоёулаа төлбөрийн талаар ярилцах хэрэгтэй байх. Надад хэдэн хадгалсан мөнгө байгаа—”

“Ерөөсөө тэгэхгүй шүү. Би таны тэтгэврийн мөнгөнөөс ерөөсөө авахгүй. Надад коллежид зориулж хадгалсан мөнгө.” Хэдэн цөөхөн үлдсэн мөнгө байгаа.

Чарли хөмсгөө зангидан. “иймэрдүү газрууд өндөг төлбөртэй байдаг. Би чамд тусалмаар байна. Чи Аляска-руу хаямдхан төлбөртэй болохоо явж болохгүй.”

Энэ огтхон ч хямдхан байгаагүй. Гэхдээ байршил нь их хол ба Juneau-н жилийн төлбөр  ойролцоогоор жилдээ 321. Хамгийн гол нь надад чухал байсан ба хоёрт нь Эдвардынхаар Аляскыг сонгосон.

“Би үүнийг зохицуулчина. Мөн гадуур зөндөө олон санхүүгийн тусламж үзүүлэх байгууллагууд байдаг. Зээл авахад ч хялбар.” Миний заль илэрхий байгаагүй гэдэгт найдаж байна. Би үүнийг судлаачгүй.

“Тэгэхээр . . . ,” хэмээн Чарли уруулаа жимийн өөр тийшээгээ харав.

“Тэргэхээр юу гэж?”

“Юу ч биш. Би зүгээр л . . .” хэмээн тэр хөмсгөө зангидан. “Зүгээр л . . . Эдвардын дараа жилийн талаарх төлөвлөгөөг сонирхоод л?”

“Аан.”

“Тэгээд?”

Хаалгыг гурван удаа тогших чимээ намайг аврав. Чарли нүдээ эргэлдүүлэн би үсэрч босов.

“Очиж байна!” хэмээн би хэлэхэд Чарли “Яваа,” гэж хэлэх нь сонсогдов. Би түүний хэлсэнийг тоолгүйгээр Эдвардыг оруулахаар явав.  

Би хаалгын угз татахад— маш мэрийлттэйгээр — миний гайхамшиг тэнд зогсож байв.

Цаг хугацаа түүний царайнаас намайг ер уйдуулахгүй байв мөн би тэгнэ гэдэгт ч ерөөсөө итгэлгүй байв. Миний нүд түүний цагаан царайг шинжив: дөрвөлжин эрүү, уруулынх нь зөөлөн мушгиа— одоо инээв, шулуун хамар, хацрынх нь хурц өнцөг, гөлгөр гантиг дух— хүрэл өнгийн үс нь түүнийг улам нууцлагдмал болгоно. . . .

Хамгийн сүүлд түүний нүдийг харав, учир түүний нүдийг харахаар яг л ухаанаа алдсан мэт болдог. Өргөн, шингэн алт шиг дулаахан нүдтэй, мөн хар сормуусаар хүрээлэгдсэн. Нүдрүү нь ширтэхээр нэг л өөр мэдрэмж төрж яс минь сийрэгжсэн мэт санагдана. Миний толгой нэг л манарав магадгүй учир нь амьсгаа авахаа мартсан учраас. Ахиад л.

Түүн шиг царайтай болохын тулд дэлхий дээрх ямар ч загвар өмсөгч сүнсээ зарахад ч бэлэн байх болно. Түүнийг авахын тулд төлөх төлөөс нь сүнс минь байх болно. Үгүй. Би үүнд итгэхгүй байна. Энэ талаар бодсондоо өөрийн эрхгүй өөрийгөө буруутгаж ганцхан миний бодлыг л Эдвард уншиж чадахгүйд баярлаж байна. Би түүний гарыг хайн хүрэхэд түүний хүйтэн хуруунууд надад хүрэхэд би санаа алдав. Түүний гаранд хүрэнгүүт шууд л бүхий л зовлон гуниг алга болсон мэт байна.

“сайн уу.” Зохицоогүй мэндчилгэндээ инээв.

Хөтлөлцсөн гарныхаа ар талаар миний хацрыг илэв. “Үдээш хойш ямаршуу өнгөрөв?”

“Удаан.”

“Минийх ч гэсэн.”

Нүүрлүүгээ миний бугуйг гараа хөтлөлцсөн чигээр татав. Нүдээ хаагаад хамраараа арьсыг минь үнэрлэж инээв. Яг л дарсаа уулгүйгээр цоморлиг үнэрлэж байгаа мэт. Миний цус бусад хүмүүсийнхээс илүүтэйгээр түүнийг яг л архичингийн дэргэдэх ус дарс шиг цангуулдаг. Түүний энэ хөдөлгөөнөөр л Herculean-н хүчийг мэдэрнэ. Өөрийгөө ингэж хүчилж хорьж байгаа нь надад их хэцүү санагддаг. Ингэх нь тийм ч удаан үргэлжлэхгүй хэмээн бодож өөрийгөө жоохон ч гэсэн тайвшруулна. Дараахан нь Чарли ирж зочиндоо тийм ч таатай хандаагүй гэдгээ хөлийн чимээгээрээ илэрхийлэн зогсов. Эдвард нүдээ нээгээд хөтлөлцсөн гаруудаа хойноо барив.

 “Үдшийн мэнд, Чарли.” Хэдий Чарли муухай аашилсан ч Эдвард үнэхээрийн боловсон байдаг байв. Чарли өөдөөс нь гүнгэнээд гараа цээжиндээ зангидав. Ойрын тэр үед эцгийнхээ хяналтыг ихээр хийдэг болсон.  

 “Би өргөдлийн маягтууд авчирсан,” хэмээн Эдвард дараа нь гартаа хатуу бор цаастай дугтуй үзүүлэв. Тэр хамгийн жижиг хуруундаа яг л бөгж шиг тамга зүүсэн байв. Би ёолов. Намайг өргөдөл бичүүлээгүй сургууль үлдсэн гэж үү? Бас тэр яаж эдгээрийг олдог байна вэ? Одоо өргөдөл өгөхөд ч оройтсон. Тэр миний бодлыг уншиж байгаа мэт л инээв учир нь миний нүүрэнд илэрхий байв.

 “Цөөхөн хэдэн өргөдөл гаргах сургуулиуд үлдсэн байгаа. Бас орхиж болохгүй сайн сургуулиуд үлдсэн.”

Сайн сургуулиад гэснээр юуг сэдэлжүүлж байгааг мэдэж байна. Мөн тодорхой хэмжээний мөнгө яригдаж байна. Эдвард миний үйлдэлд инээд алдав.

“Эхлэх үү?” хэмээн тэр надаас асуугаад галзуухны ширээлүү чирэв. Өнөө оройн болох зүйлд гомдоллож чадахгүй ч гэсэн Чарли дургүйцсэн чимээ гаргаад хойноос дагав. Тэр намайг сургуулийн тал дээр шийдвэр гарга гэж өдөр болгон улги болтол ярьдаг. Эдвардыг багч маягт гаргахад нь би буушуухан ширээг цэвэрлэв. Wuthering Heights-г тавцанд үлдээхэд Элвард хөмсгөө өргөв. Түүний юу бодож байгааг би мэдэж байв Чарли Эдвардыг гомдол тоочихоос өмнө садаа болж

“Эдвард, сургуулын өргөдөл гэснээс,” Чарли илүү дүнсгэр хоолойгоор шууд Эдвардад хандаж хэлэхээс зайлсхийж хэлэв учир нь энэ нь түүний муухай аашийг илүү хурцатгадаг.

“Белла бид хоёр дараа жилийн дараа ярилцаж байсан юм. Чи аль сургуульд сурахаа шийдсэн үү?”

Эдвард Чарлируу инээмсэглэн хайрсаг хоолойгоор хэлэв. “Арай л үгүй. Надад хэдэн урилга ирсэн ч би яг аль сургуульд орохооо шийдээгүй л байгаа..”

“Чамд хаанаас урилга ирсэн гэж?” хэмээн Чарли тодотгов.

“Syracuse . . . Harvard . . . Дартмоут . . . мөн би өнөөдөр зүүн өмнөд Аляскын сругуулиас урилга авсан.” Эдвард царай тайвнаар эргүүлж надлуу нүдээ ирмэв. Би золтой л инээсэнгүй.

“Harvard? Дартмоут?” Чарли өөрийн гайхшралаа нууж чадалгүйгээр амандаа бувтнав. “Сайн байна. Гэхдээ чи Ivy League-руу явж чадах байтал Аляска-руу явахгүй биз дээ. Би юу гэх гээд байна вэ гэхээр танай аав . . .”

“Карлайл үргэлж миний сонголтыг хүндэтгэдэг,” хэмэээн Эдвард түүнд тайван хэлэв.

“Хммм.”

“Яасан гээч, Эдвард?” хэмээн би түүнээс хөгжилтэйгээр асуув.

“Яасан, Белла?”

Би ширээний тавцан дээрх зузаан дугтуйлуу заав. “Би Аляска-н их сургуулид тэнцсэн!”

“Баяр хүргэе!” хэмээн тэр инээмсэглэв. “Хоёулаа цугтаа тэнцсэн байна шүү дээ.”

Чарли нүдээ онийлгоод бид хоёрлуу ширтэв. “За яахав,” хэмээн минутын дараагаар амандаа үглэвь. “Би явж тэмцээнээ үзлээ, Белла. 9.30.” Хэмээн байнгынхаараа тушаав.

“Аа, Аав? Саяхан миний эрх чөлөөний талаар гаргасан шийдвэртээ. . . ?”

Тэр санаа алдав. “За яахав 10.30. Гэхдээ хичээлийн өдрүүдэд ч хөл хориотой шүү.”

“Белла шийтгэлүүлэхээ больж байгаамуу?” хэмээн Эдвард асуув. Үнэндээ тэр хэдийгээр жинхэнээсээ гайхаагүй ч хоолойноос нь худал хэмнэл илэрсэнгүй.

“Болзойтойгоор,” хэмээн Чарли шүдээ хавиран тодруулав. “Чамд энэ хамаатай гэж үү?”

Би аавруу хөмсгөө зангидсан ч тэр харсангүй.

“Зүгээр л мэдэхэд таатай байна,” хэмээн Эдвард хэлэв. “Алисд дэлгүүр хэсэх хамтрагч хэрэгтэй байгаа, мөн Белла ч дуртай байна гэдэгт итгэлтэй байна.” Тэр надлуу инээмсэглэв.

Гэвч Чарли дургүйцэж, “Үгүй!” гээд түүний царай нь ягаан болов.

“Ааваа! Юу нь болохгүй гэж?”

Тэр өөрийгөө тайвруулахыг оролдов. “Би чамайг одоохондоо I don’t want you going to Сийтл явуулмааргүй байна.”

“Ммм?”

“Сонин дээр хэдэн согтуу хөлчүү юмнууд хүмүүсийг Сийтл-д алсан талаар бичсэн байсан бас чамайг тэндээс хол байхыг шаардаж байна, ойлгосон уу?”

Би нүдээ эргүүлээд. “Ааваа, надад илүү санаа байна Сийтл-д нэг өдөр байхад намайг цахилгаан ниргэж —”

“Таны зөв, Чарли,” хэмээн Эдвард намайг тасалдуулан хэлэв. “Би яг ч Сийтл-г хэлээгүй лд ээ.Portlмөн, дэлгүүр хэсэхэд илүү тохиромжтой. Би ч гэсэн Белла-г Сийтл-д ойртуулахгүй. Мэдээж үгүй.”

Би түүнрүү гайхсан харахад тэр Чарли-н сонин гартаа бариад эхний нүүрийг нь анхааралтай уншиж байв.

Тэр аавыг маань лав тайвшруулахыг оролсон байх. Алис эсвэл Эдвард-тай байхад намайг хүмүүсээс болж аюулд орно гэдэг үнэхээр инээдтэй зүйл болно.  Гэхдээ аав тайшрав. Чарли Эдвард-луу ахиад ширтээд мөрөө хавчив. “За яахав.” Тэр том өрөөрүү арай түргэн алхав— магадгүй тэр урьдчилсан тоглолтноос хоцрохыг хүсээгүй байх.

Би телевиз асаж Чарли-г биднийг сонсож чадахгүй болтол хүлээв .

“Юу —,” би асууж эхлэв.

“Байж байгаараа,” хэмээн Эдвард сониноос нүдээ салгалгүй хэлэв. Надад анхны элсэх өргөдлийг өгсөн шиг түүний нүд сонинг их гярхай ажиж байв.

“Чи үүнд зориулж дахин эссе-э бичих хэрэгтэй байх. Ижилхэн асуултууд.”

Чарли сонсож байж магадгүй. Би санаагаар унаад ахиад л ижилхэн мэдээллээр бөглөв: нэр, хаяг,нийтийн. . . .хэдэн минутын дараагаар би дээшээ өнгийтөл Эдвард цонхруу бодлогоширон харж байв. Би буцаад доошоо харж бөглөхдөө анх удаа сургуулийн нэрийг анзаарав. Би дургүйцэж цааснуудыг хажуу тийшээгээ түлхэв.

“Белла?”

“Байдалтай эвлэр л дээ, Эдвард.Дартмоут ?”

Эдвард тайвнаар цаасыг дахин миний өмнө тавив. “Би чамайг New Hampshire-д дуртай гэж бодсон,” хэмээн тэр хэлэв. “Тэнд оройн анги их байдаг. Мөн ой нь бидэн шиг уулчдад  яг тохирсон. Сайхан зэрлэг байгальтай.” Тэр намайг үнэг шиг инээдээрээ ховсдож татгалзуулсангүй.  Би хамраараа гүнзгий амьсгаа авав.

“Хэрвээ чи хүсвэл би чамд хариу бэлэг барина,” хэмээн тэр амлав. “Хэрвээ хүсвэл би чиний төлбөрийг төлье.”

““Би их хэмээний хахуулигүйгээр орж болно гэж үү. Эсвэл зээл хэлбэрээр ч юмуу? Шинэ Каллэн номын сангийн салбар нь гэж үү? тллл. Бид яагаад ахиад энэ талаар яриад байна вэ?”

“Чи зүгээр л маягтыг бөглөчих, тэхүү, Белла? Энэ чамайг өвдгөхгүй шүү дээ.”

Би эрүүгээ мурийлгав. “Юу гээч? Би тэгнэ ээ.”

Би цаасыг аваад хогийн савруу шидэхээр үрчилйгэх гэтэл цаас байхгүй байв. Би хэсэг зуур хоосн ширээг харж дараа нь Эдвардлуу харав. Тэр хөдлөөгүй юм шиг харагдаж байвч тэр маягтыг гадуур хувцасныхаа хармаанд хийсэн байх.

“Чи юу хийгээд байна вэ?” хэмээн би шаардахад.

“Би чамаас илүү маягтыг бөглөнө. Чи аль хэдийн эссегээ бичсэн шүү дээ.”

“Чи арай хэтрүүлж байгаагаа мэдэж байна уу.” Хэмээн Чарли-г тоглолтондоо ороогүй байх хэмээн шивнэв. “Надад жинхэнээсээн ахиад өргөдөл гаргах шаардалага байхгүй. Би Аляска-н их сургуульд тэнцсэн. Тэгээд ч бас эхний семестерийн сургалтын төлбөрөө төлж чадахаар байгаа. Ингэх нь яг л хэрэгт ороогүй мэт сайхан байна. Хэний мөнгө байх нь хамаагүй ч их хэмжээний мөнгө үрэх ямар ч шаардлага байхгүй.”

Түүний царайнаас шууд л тухгүй байдал харагдав. “Белла —”

“Битгий ахиад эхлээрэй. Би Чарли-н тусын тулд явах холдох хэрэгтэй гэдгээ мэдэж байгаа харин хоёулаа намайг заавал дараа намар заавал сургуульд явах ёстой гээгүйг мэдэж байгаа. Хүмүүстэй ойр л биш хаана ч байх.”

Миний мэдэхээр цус сорогч болоод эхний хэдэн жилд хэцүү байдаг. Эдвард үүнийг ярих дургүй тул яг нарийн тодорхойлолт өгөөгүй ч энэ нь илэрхий байв. Өөрийгөө удирдах нь үнэхээр хэрэгтэй чадвар.  Нийцсэн сургууль ч гэсэн хэцүү байна.

“Би хугацааг нь тодорхой шийдээгүй гэж бодсон юмсан,” хэмээн Эдвард намайг тайвнаар сануулав. “Чи коллежид нэг юмуу хоёр семестер сурах нь чамд таалагдана. Чиний мэдрээгүй маш олон хүний мэдрэмжүүд байгаа.”

“Би дараа нь тэднийг мэдрэчихнэ.”

“Дараан нь хүний мэдрэмж гэж байхгүй болно. Хүн төрөлхтөнд хоёрдахь гэсэн боломж байдаггүй, Белла.”

Би санаагаар алдав. “Чи хугацааны тал дээр бодолтой байх хэрэгтэй, Эдвард. Ийм хэвээрээ байх нь ир аюултай.”

“Одоохондоо тийм ч их аюултай биш шүү дээ,” хэмээн тэр эсэргүүцэв.

Би түүнрүү ширтэв. Аюулгүй гэнээ? Итгэлтэй байна уу. Надаас өөрийн нөхрийн амийг зовлон тамлалтайгаар авахыг оролдож буй цус сорогч өшөөтөнтэй. Хэн Викториа-н талаар санаа зовсон гэж? Бас, цус сорогч дайчидтай вангийн Волтюри-н гэр бүл тэдний байдгийг мэдэсний төлөө хүний зүрхээ ойрын хугацаанд зогсоохыг шаардсан. Зөв өө. Ямар ч сандрах зүйл байхгүй.

Алис-н ирээдүйг яг зөгнөн хардагт Эдвард найдан тайван байгаа. Тэглээ ч энэ тал дээр миний шийдвэрийг дэмжиж. Ахлах сургуулиа төгссөний дараагаар намайг хувиргана одоо хэдхэн долоо хоног үлдсэн.

Цаг хугацаа ямар жоохон байгааг мэдрэхэд миний гэдсэнд багахан хатгалт өгөв. Дэлхий дээрх хамгийн их хүсдэг зүйлтэй хамт байхыг тулд ихгэх нь шаардлагатай ч бусад бүх үдэштэй адилхан нөгөө өрөөнд тоглолтоо үзэн сууж байгаа Чарли-д би үнэхээр санаа зовж байв. Мөн нарлаг Флорида-д байгаа миний ээж Рэне өөрийн шинэ нөхөртэйгөө хамт намайг ирэх зуныг хамт далайн эрэг дээр амрахыг одоо хүртэл ятгасаар байгаа. Мөн миний эцэг эхтэй адил биш Жайкоб намайг хол сургуулируу явахаар яг юу болоод байгаа шууд л мэднэ. Хэдий эцэг эх маань удаан хугацаагаар сэжиглэхгүй ч би удаан хугацааны алга бололтоо аялалын өндөр зардал, сургалтын төлбөр мөн өвчинтэй холбон тайлбарласан ч Жайкоб яг үнэнийг л мэдэх болно. Хэсэг хугацааны туршид Жайкоб-н талаар хальт бодсон бодол намайг сэрдийлгэв.

“Белла,” хэмээн Эдвард бувтнав, тэр миний байдлыг ашиглаад царай нь хувирав.  “Яарах хэрэг байхгүй. Намайг байсан цагт хэн ч чамайг өвтгөхгүй. Өөрийгөө бэлэн болгох цаг  чамд хэрэгтэй.”

“Би түргэлэх хэрэгтэй,” гэж тоглоомоор шивнэн хэлэхийг оролдов. Белла “Би ч гэсэн мангас болмоор байна.” Гэж хэлэв.

Эдвард шүдээ хавируулан “Чи юу хэлж байгаагаа огтхон ч мэдэхгүй байна” гэж хэлээд гэнэт тэр нойтон сонинг ширээний дунд шидэж орхив. Тэр хуруугаараа эхний нүүрэн дэх гарчгийг чичив:

ҮХЭГСДИЙН ТОО ИХСЭЖ, ЦАГДАА НАР АЙЖ БАЙНА

“Энэ үүнтэй ямар холбоотой гэж?”

“Мангас бол тоглоом биш, Белла.”

Би гарчгийг дахин харж, түүний хэлснийг. “Цус . . . сорогч үүнийг хийж байна гэж үү?” хэмээн шивнэв .

Тэр үл хошигносон байдлаар инээв. Түүний хоолой нь чимээгүй бас хүйтэн байв. “Танай хүн төрөлхтөний сонинд ихэвчлэн манай төрлийн талаар бичсэн байдаг ч гэсэн чи гайхаж байна шүү дээ, Белла. Юу хайхаа мэдэж байгаа бол хэн хийснийг нь танихад хялбар байдаг. Энд байгаа мэдээллээр бол шинэээр төрсөн цус сурогчид Сийтл-д байна. Цангасан, зэрлэг, хаяналтаас гарсан. Бид ийм л байдаг.”

Би түүний нүднээс зайлсхийн дахин сонинг ширтэв.

“Бид хэдэн долоо хоногийн турш байдлыг судалж байна. Шинж тэмдгүүд нь гэвэл — гэнэтийн алга бололт ихэвчлэн шөнөөр, цогцсуудыг олж чадахгүй байгаа, хангалттай нотлох баримтгүй. . . . Тиймээ, шинэ төрлийн цус сорогчид. Мөн хэн ч neophyte. . . -н тал дээр хариуцлага үүрээгүй юм шиг байна.” гээд гүнзгий амьсгаа авав. “Энэ бидний асуудал биш л дээ. Бидний гэртээ ойрхон тохиолдоогүй бол бид анхаарлаа хандуулахгүй. Түрүүн хэлсэнчлэн иймэрхүү зүйл байнга тохиолддог. Мангас оршин тогтнож байгаа бол үр дүн ч зэрлэг байдаг.”

Би нас барагсдын нэрийг харахыг оролдоогүй ч яг л тодруулсан мэт сонин дээр тод харагдаж байв. Одоо гэр бүлийнхэн нь гашуудан сууж байгаа таван хүмүүсийн нэр. Тэдгээр нэрсийг уншиж байхад алуурчдыг төсөөлөх нь өөр байв. Maureen Gardiner, Geoffrey Campbell, Grace Razi, Michelle O’Connell, Ronald Albrook. Тэгдээр хүмүүст эцэг эх, хүүхдүүд, найзууд, тэжээмэл амьтад, ажил, итгэл найдвар, дурсамж, ирээдүй. . . . байсан.

“Надтай ийм зүйл тохиолдохгүй.” Хэмээн мөр өөртөө ч зориулан шивнэв. “Чи намайг ингүүлэхгүй биз дээ. Бид Антарктид-д амьдарна.”

Эдвард түгшүүртэй байдлыг зогсоон хэлэв. “Оцон шувуунууд. Сайхан амьтад шүү.”

Би эргэлзээтэйгээр инээж сонинг эдгээр нэрсийг харахгүйн тулд ширээнээс түлхэхэд хулдаасан дээр пад хийн унав. Мэдээж Эдвард ангийн талаар бүгдийг тооцоолно. Тэр болон түүний хүний амийг таслахгүй хэмээн шийдсэн цагаан хоолтон гэр бүл нь өөрсдийн хоолны дэглэмдээ зориулан махчин амьтдыг оруулахыг эрмэлзсэн.  

“Аляска, тэгүүл, төлөвлөснөөрөө. Juneau –с алслагдсан мөн гризли баавгайтай газар.”

“Арай л дээр санаа байна,” хэмээн тэр зөвшөөрөв. “Тэнд бас цагаан байвгай ч байдаг. Маш хэрцгийн. Бас том том чононуудтай.”

Ам минь нээлттэй хэвээр гүнзгийн амьсгаа гаргав.

“Яасан вэ?” хэмээн тэр асуув. Намайг хариулахаас өмнө тэр учрыг олж хамаг бие нь чангарав. “Аан. Хэрэв чамд эвгүй байвал чононуудыг орхиё доо.” Түүний хоолой нь боргил, албан ёсорхуу, мөр нь хөшүү байв.

 “Тэр миний хамгийн сайн найз байсан шүү дээ, Эдвард,” хэмээн би амандаа бувтнав. Өнгөрсөн цагт. “Мэдээж саяын санаа намайг гомдоож байна.”

“Болгоомжгүй хэлсэн үгийг минь уучлаарай,” хэмээн ёсорхуу хэвээр хэлэв. “Би тэгж хэлэх хэрэггүй байж.”  

“Зүгээр дээ.” Би гарлуугаа хараад гараа хоёр утга зангидав. Бид хоёр хоёулаа хэсэг зуур чимээгүй байв, дараа нь тэр надад долгинохоор хүйтэн гараа миний эрүүн дээшлүүлэв. Тэр одоо хамаагүй зөөлнөөр хэлэв.  

 “Уучлаарай. Үнэхээр.”

“Мэдэж байна аа. Би ингэдэггүй л дээ. Ийм ааж гаргах хэрэггүй байж. Зүгээр л. . . би чамайг ирэхээс өмнө Жайкоб-н талаар бодож байсан юж.” Хэмээн би татгалзав. Түүний шаргал Жайкоб-н нэрийг хэлэхэд илүү хар болох шиг санагдав.

“Чарли Жэйк-г хэцүү цаг туулж байгаа гэсэн. Тэрэнд одоо хэцүү байгаа. . энэ бол миний буруу.”

“Чи ямар ч буруу зүйл хийгээгүй, Белла.”

Би гүнзгий амьсгаа авав. “Би энэ тал дээр туслах хэрэгтэй, Эдвард. Би түүнд өртэй. Тэглээ ч энэ Чарли-н болзлуудын нэг нь—”

Түүний царай миний яриаг сонсоод яг л хөшөө шиг болов.

“Чи хамгаалалтгүйгээр хүн чонын дэргэд байж болохгүй гэдгээ мэдэж байгаа биз дээ, Белла. Тэгээд хэрэв бидний нэг нь тэдний газарлуу орвол хуулийг зөрчсөн болно. Чи биднийг дайн хийлгэхийг хүсээ юу?”

“Мэдээж үгүй!”

“Тэгвэл энэ талаар ахиж ярих хэрэг гарахгүй.” Тэр гараа холдуулаад өөр тийшээгээ ярианыхаа сэдвээ өөрчлөхөөр харав. Түүний харц нь болгоомжтойгоор миний хойно байгаа зүйл дээр унаж мөн инээв.

“Чамайг Чарли гарагш гаргахаар шийдсэнд би баяртай байна— чи номын дэлгүүр орох хэрэгтэй юм байна. Би чамайг ахиад л Wuthering Heights –г уншиж байгаад итгэхгүйбайн. Чи чинь бараг цээжлэчихээгүй юмуу?”

“Бид нар тийм ч сайн ой тогтоолтгүй шүү дээ,” хэмээн би хүйтэн хэлэв.

“Ой тогтоолт байсан ч үгүй, чамайг яагаад үүнд дуртайг ойлгохгүй юм. Зохиолын баатрууд нь чөтгөр шиг л бусдынхаа амьдралыг сүйтгэдэг. Би яаж Heathcliff мөн Cathy яг л Romeo мөн Juliet эсвэл Elizabeth Бэнnet мөн Mr. Darcy зэрэг бусад хосууд шиг дуусдагийг ойлгохгүй юм. Энэ хайрын тухай биш, энэ бол үзэн ядалтын тухай зохиол.”

“Чамд сонгодог зүйлийн талаар зөрчилдөөнтэй бодол байдаг юм байна,” хэмээн гэнэт хэлэв.

“Магадгүй би эрт дээр цагийг сонирхдоггүй болохоор тэр байх.” Тэр намайг түрүүчийн ярианаас садааруулсандаа баярлан инээв.

“Чи нээрээ яагаад үүнийг дахин дахин уншдаг юм вэ?” түүний нүд нь одоо жинхнээсээ өөрийн эргэлзээг тайлахын тулд тодорсон байв. Тэр ширээг хөндлөн миний царайг өлгийдөхөөр гараа хөдөлгөв.

“Юу нь чиний сэтгэлийг хөдөлгөв?”

Тэр чин сэтгэлээсээ сонирхож байгаа нь намайг зөөллөв. “Би сайн мэдэхгүй байна аа,” хэмээн түүний харц миний бодлыг сарниулан хэлэв. “Би үүнийг хэзээ ч өөрчлөгдөхгүй гэж бодож байна. Юу ч тэднийг салгаж чадахгүй— хувиа бодсон байдал, түүний чөтгөр шиг санаа, үхэл ч гэсэн, хамгийн сүүлд. . . .”

Тэр миний үгийг сонсоход түүний царай бодлогоширсон болов. Хэсэгхэн хормын дараа тэр инээв. “Миний бодлоор хэрэв тэдэнд алдаагаа засах ганц ч болов чанар байсан бол энэ илүү дээр зохиол болох байсан.”

“Магадгүй хамгийн гол нь,” хэмээн би эсэргүүцэв. “Тэдний хайр бол хамгийн гол алдаагаа засах чанар.”

“Чамайг үүнээс илүүг мэдэрч чадна гэдэгт итгэж байна— хорон санаатай... хэн нэгэнд хайртай болох.”

“Би одоо ямар хүнд хайртай болсон вэ гэдэгт санаа зовних угаасаа оройтсон,” хэмээн би хэлэв. “Гэхдээ би ямар ч сануулга авалгүйгээр бүгдийг сайн зохион байгуулж л байна.”

Тэр чимээгүйхэн инээв. “Чамайг тэгж бодож байгаад би баяртай байна.”

“Тэгэхээр, би чамайг хэтэрхий хувиа хичээсэн хүнээс холдож чадах ухаантай гэж найдаж байна. Catherine бол нэг ёсондоо бүхий л асуудлын түлхүүр, Heathcliff биш.”

“Би өөрийгөө сайн холдуулна аа,” хэмээн тэр амлав.

Би санаагаар унав. Тэр үнэхээр сайн сарниулагч шүү.

Би гараараа түний нүүрийг өөрийнхтэйгөө ойртуулав. “Би Жайкоб-той уулзах хэрэгтэй.”

Тэр нүдээ анив. “Болохгүй.”

“Энэ тийм ч аюултай бишl,” хэмээн би эсэргүцэв. “Би бүхий л өдрөө Ла Пүүш-т тэдэнтэй хамт өнгөрөөдөг байсан. Тэгээд бас юу ч тохиолдоогүй.”  

Гэвч би худлаа ярьж байна гэдгээ мэдээд үгийнхээ төгсгөлд ээрч эхлэв. Юу ч тохиолдоогүй гэдэг нь худлаа. Гэнэт урьдын тохиолдсон зүйлсээ санав — аварга том саарал чоно надлуу үсэрч чинжаал шиг хутгаа надлуу ярзайлган — миний алга сандарсандаа хөлрөв.

Эдвард миний зүрх хурдан цохилохыг сонсоод намайг худлаа ярьсныг минь мэдсэн мэт толгойгоо дохив. “Хүн чононууд их тогтворгүй. Тэдэнтэй ойр байгаа хүмүүс хааяа гэмтдэг. Мөн үхэх ч тохиолдол байдаг. ”

Би үгүйсгэхийг хүссэн боловч гэнэт нэгэн дурсамж миний няцаалтыг удаашруулав. Би толгойндоо баруун нүднийхээ булангаас зүүн нүднийхээ ам хүртэлх гурван сорвитой үзэсгэлт Emily Young-г санав.

Тэр миний хариулахыг  хүлээв.

“Чи тэднийг сайн мэдэхгүй шүү дээ,” хэмээн би шивнэв.

“Би тэднийг чиний боддогоос илүү мэднэ, Белла. Би энд урьд нь байсан шүү дээ.”

“Урьд нь байсан?”

“Би далан жилийн өмнө газраа хувааж эхэлсэн. . . . Бид дөнгөж Hoquiam-н дэргэд суурьшаад байж байсан. Энэ Алис, Jasper бидэнтэй нийлэхээс ч өмнө байсан. Бид тэднээс олуулаа байсан ч Карлайл байгаагүй бол бид тэдэнтэй дайтах байсан. Тэр Ephraim Блайк-д хамтдаа оршин тогтнож болно хэмээн ятгаж чадсан.”

Жайкоб-н өвөөгийн нэр намайг цочроов.  

“Бид хүн чоно бүгд Ephraim-тай устсан хэмээн бодсон,” хэмээн Эдвард яг л өөртэйгөө ярьж байгаа мэт амандаа бувтнав.  

“Тэр генетикийн хуриралт нь алга болж. . .” гээд гэгэнэт чимэээгүй болж надлуу буруутан мэт харав. “Чиний азгүй байдал өдөр бүр ихсэх юм. Чиний аюултай бүгдийг өөртөө татах ховдог байдал чинь мутант нохойн сүргийг ч үхэлд хүргэж чадна гэдгээ мэдэж байна уу? Хэрэв чиний энэ азгүй байдлыг багцалвал бид маш том сүйрлийн зэвсэгтэй боллоо л гэсэн үг.”

Би түүний хошигнолыг тоогоогүй ч тэр жинхэнээсээ яриад байгаам болов уу гэсэн бодол төрөв. “Гэхдээ би тэднийг авчраагүй шүү дээ. Үүнийг мэдэхгүй гэж үү?”

“Юуг мэдэхгүй гэж?”

“Минйи азгүй байдал үүнтэй ямар ч холбоогүй. Хүн чононууд цус сорогчдыг эргэж ирсэн болохоор л буцаж ирсэн.”

Эдвард надлуу ширтээж их гайхсан байдалтай байв. “Жайкоб танай гэр бүлийнхэн л ийм байдлыг ийм болгосон гэсэн. Би чамайг үүнийг мэддэг гэж бодсон юмсан. . . .”

Түүний нүд жижгэрэв. “Тэд ингэж бодддог юм биз дээ?”

“Эдвард, бодит байдалтай эвлэр л дээ. 70 жилийн өмнө та нар энд ирэхэд хү чононууд гарч ирсэн. Одоо та нар ахиад ирэхэд тэд ч буцаад гарч ирсэн. Чи үүнийг санаандгүй тохиолдол гэж бодож байна уу?”

Тэр нүдээ анивчаад арай тайван харав. “Карлайл энэ онолыг их сонирхох байх.”

“Онол,” хэмээн би ёжлов.

Тэр хэсэг зуур чимээгүй байснаа гадаах бороолуу ширтэв; тэр тэдний гэр бүлийнхэн нь гарч ирэхэд уугуулчууд аварга нохой болон хувирдаг талаар бодож байгаа байхдаа хэмээн дотроо төсөөлөв.

“Сонирхолтой юм, гэхдээ яг ч оновчтой биш,” хэмээн хэсэг хормын дараа амандаа бувтнав. “Нөхцөл байдал хэвэндээ л үлдэнэ.”

Би хэлснийг нь сайн ойлгов: ямар ч хүн чоно найз байхгүй.

Би Эдвард-тай уужуу харилцах хэрэгтэй. Тэр үүндээр утгагүй хандаад байгаа биш тэр зүгээр л ойлгохгүй байгаа. Би Жайкоб Блайк-д ямар их өртэйг минь тэр ойлгохгүй — би  амьдрал ч үгүй мөн эрүүл ухаангүй ч байх байсан юм билүү. Би өнгөрөсөн цагийн талаар ярих дургүй, ялангуяа Эдвард-тай. Тэр намайг л аврахын тулд орхисон. Би түүнийг байхгүй хооронд болсон явдалд түүнийг энэ хэргийн хариуцлагатан гэж бодохгүй байна. Гэхдээ тэр тэгж бодож байгаа. Тиймээс би тайлбараа оновтой үгээр илэрхийлэх хэрэгтэй. Би босоод ширээг тойрон алхав. Тэр гараа өргөхөд би өвдгөн дээр нь сууж түүний хүйтэн цээжийг түшив. Би ярих хоорондоо түүний гарлуу харав.

 “Намайг зүгээр л хэсэгхэн хором сонсчих тэхүү. Энэ зүгээр л хуучин найзынхаа талаар хий зүйл ярьж байгаа явдал биш. Жайкоб-т хэцүү байгаа .” Миний хоолой чимээгүйхэн болов. “Би түүнд туслахгүй байж чадахгүй — би түүнд хэрэгтэй байгаа яг энэ үед түүнээс татгалзаж чадахгүй. Тэр байнга хүн байдаггүй болохоор биш. . . . надтай тэр хэцүү байх үед минь хамт байсан. Чи яг ямаршуу байдгийг нь мэдэхгүй. . . .” хэмээн би татгалзав. Эдвард-н гар нь хатуур болж, гар нь зангиран, мөн шөрмөс нь ч чангарав.

“Хэрэв Жайкоб нада туслаагүйсэн бол. . . би одоо ямаршуухан байх байснаа мэдэхгүй байн. Би түүнд үүнээс ч их өртэй, Эдвард.”

Би түүнлүү хянуур харав. Түүний нүд нь аниастай мөн эрүү нь чангарсан байв.

“Би чамайг орхисондоо өөрийгөө хэзээ ч уучлахгүй,” хэмээн тэр шивнэв. “Дахиад зуун мянган жил амьдарсан ч тэр.”

Би түүнийг гүн амьсгаа авч нүдээ нээтэл нь гараа хүйтэн царай нь наав.

“Чи зөв зүйл хийхийг л оролдсон. Надаас өөр оюуны чадавхитай хүн дээр бол хэрэгжих л байсан. Тэглээ ч чи одоо энд байна. Энэ бол хамгийн гол зүйл.”

“Хэрэв би яваагүйсэн бол бол чи нохой тайтгаруулахын тулд амиа эрсдүүлэхгүй байсан.”

Миний дургүй хүрэв. Би Жайкоб болон түүний доромжилсон үгэнд нь дассан байв—цус шимэгч, хануур хорхой, хүний шимийг сорогч . . . .

Яагаад ч юм вэ Эдвард-н үг илүү муухай сонсогдох юм.

“Би үүнийг хэрхэн сайн илэрхийлэхээ мэдэхгүй байна,” хэмээн Эдвард хүйтэн хэлэв.. “Энэ илүү харгис сонсогдох байх л даа. Гэхдээ би чамайг өнгөрсөнд яг алдахаа шахсан. Алдсан бол ямар мэдрэмж төрөхийг нь мэдэж байна. Би ахиад аюултай зүйлийг тэвчиж чадахгүй.”

“Чи надад энэ тал дээр итгэх хэрэгтэй. Би зүгээр байна аа.”

Түүний царай нь ахиад л хэцүү болов. “Гуйя, Белла,” хэмээн тэр шивнэв.

Би түүний шаргал нүдлүү ширтэв. “Юуг гуйя гэжt?”

“Намайг бодоод өөрийгөө аюулгүй байлга тэхүү. Би өөрийхөө чадах бүхнийг хийнэ мөн надад бас туслалцаа илүүдэхгүй шүү.”

“Би хичээнэ ээ,” хэмээн би бувтнав.

“Чи өөрийгөө надад хичнээн их чухлыг мэдэх үү? Чамд ямар их хайртайд минь ядаж баримжаа байна уу?” тэр намайг цээжиндээ улам чанга тэврэн толгойг нь эрүүгээрээ хавчив. Би уруулаараа түүний хүйтэн хүзүүг үнсэв.

 “Би чамд хэр их хайртайгаа л мэднэ ,” хэмээн би хариулав.

“Чи ганц модыг ойтой зүйрлэж байна.”

Би нүдээ эргүүлсэн ч тэр харсангүй. “Боломжгүй зүйл.”

Тэр миний толгойг үнсээд санаа алдав.

“Ямар ч хүн чоно байхгүй.”

“Би үүнийг чинь дагаж чадахгүй нь. Би Жайкоб-той уулзах хэрэгтэй.”

“Тэгвэл би чамайг зогсоох хэрэг гарах нь.”

Энэ огтхон ч асуудал болохгүй мэт түүний хоолой нь итгэлтэй сонсогдов. Би ч тийм гэдэгт итгэлтэй байна.

“Харж л байя,” хэмээн би заль гаргаж хэлэв. “Тэр одоо ч гэсэн миний найз.”

Миний халаасанд Жайкоб-н захиа байв гэнэт 5кг мэт хүндрэх шиг санагдав. Түүний юу хэлэх байсныг би сонсох шиг болов — тэр ийм зүйл болохгүй гэдэг дээр Эдвардтай санаа нийлэв.

Юу ч өөрчлөгдөхгүй. Уучлаарай.

2. Зайлсхийлт

БИ СПАНИ ХЭЛНИЙ АНГИАС ЦАЙНЫ ГАЗАРЛУУ ЯВАХАД БИ ИХ ЭРЧ ХҮЧТЭЙ БОЛСОН МЭТ САНАГДАВ, би дэлхий дээрх хамгийн төгс хүнтэй гараа хөтлөлцсөндөө биш л дээ. Магадгүй учир нь миний шийтгэл дууссан бөгөөд би дахин эрх чөлөөтэй эмэгтэй болсон байв.

Эсвэл энэ надад тийм чухлаар нөлөөлөөгүй ч байж болох юм. Эсвэл сургууль даяар эрх чөлөөний үнэр ханхалж байсан болохоор ч байж магадгүй. Or maybe it wasn’t anything to do with me specifically. Maybe it was the atmosphere of freedom that

hung over the entire campus. Ялангуяа төгсөх ангийнхны хувьд сургууль удааширч байгаа бөгөөд баярын уур амьсгал төрсөн байв. Эрх чөлөө ойрхон болсон байв. Үүний шинж тэмдэг нь ойр тойронд илэрч байв. School was winding down, мөн, for the senior class especially, there was a

perceptible thrill in the air.

Freedom was so close it was touchable, taste-able. Signs of it were everywhere. Цайны газрын хана дүүрэн зурагт хуудсуудаар мөн хогийн сав дүүрэн өнгөлөг цаасаар дүүрсэн байв: дурсамжийн номоо худалдаж авахыг сануулсан зарлал, ангийн хонхнууд, мөн зарлалууд; төгсөлтийн даашинз, малгай, залаа захиалах эцсийн хугацаа; заал түрээслэх талаарх неон гэрлэн зарлал — дунд ангийнхны компанит ажил; сүрдүүсэн, сарнайн хээтэй хонхны баярын зарлал. Томоохон бүжиг ирэх долоо хоногт боох бөгөөд би Эдвард-с намайг үүнд урихгүй талаар дээр сайн тохиролцсон. Тэглээ ч би үүнд оролцож хүний мэдрэмж авсан. Өнөөдөр намайг сэргээсэн зүйл бол миний өнөөдрийн хувийн эрх чөлөө. Сургуулиа төгсөж байгаа нь намайг баярлуулаагүй ч бусад хүүхдүүд баяртай байв. Үнэндээ энэ намайг бодох болгонд улам ч сандаргаж байв. Би nausea-н талаар бодохгүйг хичээсэн.

Гэхдээ энэ төгсөлт шиг ер толгойноос гарахгүй асуудал байв.

“Чи урилгуудаа явуулж амжсан уу?” хэмээн Анжела Эдвард бид хоёрыг ширээнд суухад асуув. Тэр үсээ байнгынхаасаа арай өөрөө хайш яаш нь боосон байсан ба харц ялимгүй улангассан байв.   

Алис мөн Бэн аль хэдийн Анжела –н хажууд ширээнд суусан байвwere already there, too, on either side of Анжела. Бэн хошин шогийн ном нарийн хамран дээрх шилээрээ анхааралтай харна. Алис миний хуучин жинсэн өмд, цамцыг минь анхааралтай ажиглаж байв. Дахиад л нүүр будалтын талаар бодож байгаа биз. Би санаа алдав. Түүний хувьд миний загварын мэдрэмж байнгын өргөс шиг л санагдана. Хэрэв тэр намайг зөвшөөрвөл өдөрт хэд хэдэн удаа гурав дахин том цаасан хүүхэлдэй хувцаслаж байгаа юм шиг хувцасыг минь солино.  

“Үгүй,” хэмээн би Анжела-д хариулав. “Надад тэгэх ямар ч хэрэг байхгүй. Рэне намайг хэзээ төгсөхийг мэдэж байгаа. Өөр хэн ч ирэх вэ дээ?”

“Харин чи, Алис?”

Алис инээмсэглэв. “Бүгдийг нь хийцэн.”

“Сайхан юмаа.” Хэмээн Анжела санаагаар унав. “Манай ээж мянгаад үеэлтэй тэгээд ээж маань намайг бүгдийг нь урь гэсэн. I’m going to get carpal tunnel. Бас би хийхээ ахиад хойшлуулж чадахгүй айж л байна шүү.”

“Би чамд тусалъя,” хэмээн би сайн дураараа хэлэв. “Хэрэв миний муухай бичгийг тоохгүй бол.”

Чарли-д ч энэ таалагдана даа. Би нүднийхээ өнцгөөр Эдвардцг инээхийг харав. Түүнд ч  гэсэн намайг Чарли-н болзлыг хүн чононуудыг оролцуулахгүйгээр гүйцэтгэж байгаа маань таалагдаж байгаа байх.

Анжела тайвширсан мэт харагдав. “Хөөрхөн шт. Тэгвэл би чиний хүссэн цагт танайхаар дайръя.”

“Хэрэв зүгээр бол би өөрөө танайхруу очъё. Би машинаасаа бүр залхаж байна. Чарли өчигдөр орой намайг гэрийн хорионоос гаргасан.” Хэмээн би сайх мэдээгээ инээн хэлэв.

“Тйим үү?” Анжела хэмээн баяртайгаар бор нүд нь гялалзан асуув. “Чамайг бүх л насаар чинь хорьсон юм биш үү.”

 “Би ч гэсэн өөрөө их гайхаж байна. Би уг намайг бүр төгссөний минь дараа л гаргах байх гэж бодож байсан.”

“Ёстой гоё, Белла! Бид үүнийг гарч тэмдэглэх хэрэгтэй.”

“Үнэхээр сайхан санаа байна.”

“Тэгвэл юу хийцгээх үү?” хэмээн Алис бүхий л боломжуудыг тунгаав. Алис-н санаанууд миний хувьд ихэвчлэн сүржин санагддаг— хандлага нь бүр том.

“Чи юу бодсон ч гэсэн, Алис, би тийм их завтай гэж өөрийгөө бодохгүй байна шүү.”

“Чөлөөтэй л бол завтай, мөн үү?” хэмээн тэр шаардав.

“Надад гэхдээ хил хязгаар байна шдээ — жишээлбэл америкийн нутаг дэвсгэр дээр ч гэх мэтчилэн.”

Анжела Бэн хоёр инээв харин Алис сэтгэл нь үнэхээр гонсойж ярвайв.  

“Тэгвэл өнөө орой юу хийнэ гэж?” хэмээн тэр шургуу зүтгэв.

“Юу ч хийхгүй. Зүгээр л бүгдээрээ хэдэн хоногийн турш түүнийг санаагаа өөрчлөхгүй гэдгийг нь харцгаая. Тэглээ ч өнөөдөр хичээлийн өдөр.”

“Тэгвэл энэ амралтын өдрөөр уулзъя.” Алис-н өөдрөг байдалд нөлөөлөх ч хэцүү шүү.

“Мэдээж,” хэмээн түүнийг тайтгарууллаа. Чарли-д хэт хурдан сэтгэгдэл төрүүлэхгүйн тулд хачин юм хийхгүй байх хэрэгтэй. Би түүнээс юм гуйхаасаа өмнө өөрийгөө итгэл даахаар, боловсрогдсон гэдгээ түүнд итгүүлэх хэрэгтэй. Анжела, Алис 2 юу хийхээ ярилцаж эхлэв; Бэн ч мөн ярианд өөрийн онигоонуудаа сонирхуулан оролцож эхлэв. My attention drifted. Миний эрх чөлөөний талаарх асуудал хэдэн хормын өмнөх шигээ тийм ч сайхан биш байгаа нь сонин санагдав. Тэд нар Port Angeles эсвэл Hoquiam-д хийх зүйлсээ ярилцаж байхад би,I began to feel disgruntled. Юунаас болж байгааг мэдэхэд тийм ч удсангүй. Гэрийнхээ гадаа Жайкоб Блайк-т баяртай гэж хэлснээс хойш байнга зовж бодолд таалаамжгүй дүрс гарч ирнэ.  in the forest outside my home, I’d been plagued by a

persistent, uncomfortable intrusion of a specific mental picture. Энэ яг л цаг бүр дуугарах ядаргаатай сэрүүлэг шиг байнга л Жайкоб-н сэтгэлээр унасан царай харагдана. Түүнээс үлдсэн сүүлийн дурсамж. Гэнэтийн таагүй дурсамж намайг эрх чөлөөний баяр минь тийм ч сайхан санагдсангүй. Учир нь энэ бүрэн байсангүй. Мэдээж би хүссэн бүх газарлуугаа явж болно — Ла Пүүш-с бусад; юу ч хийж болно — Жайкоб-тай уулзахаас бусдыг. Би ширээний хойно хөисгөө зангидав. Үүнийг зохицуулж болох шийд байх ёстой.

“Алис? Алис!”

Анжела-н хоолой намайг мөрөөдлөөс минь холдуулав. Тэр гараа Алис-н гөлөрсөн нүүрний өмнө хойш урагш нь хөдөлгөв. Алис-н энэ байдлыг би мэдэж байв — миний биеэр шууд л сандралын цахилгаан гүйв. Түүний харцанд биднийг хүрээлсэн цайны газраас өөр зүйлийг яг бодитоор харж байгааг мэдэж болно. Удахгүй болох зүйл. Миний нүүрээр цус slither байгааг би мэдрэв. Дараа нь Эдвард инээвa, маш энгийнээр, тайван дуугаар. Анжела Бэн 2 түүнлүү харав, гэвч би Алис-г харсаар байв. Тэр гэнэт л түүнийг ширээн доороос өшиглөсөн мэт үсрэн харайв.

“Дуг хийх цаг чинь аль хэдийнээ болцон уу, Алис?” хэмээн Эдвард дооглов.

Алис одоо л өөрөөрөө байв. “Уучлаарай, би мөрөөдөж байсан бололтой.”

“Мөрөөдөх нь сургууль дээр 2-с ч илүү цагийг өнгөрүүлсэнээс дээр шүү,” хэмээн Бэн хэлэв.

Алис буцаад яриандаа өмнөхөөсөө илүү сэтгэлийн хөдөлгөөнтэйгээр оролцож эхлэв. Эдвард тэр 2 биенлүү ширтэлцээд буцаад хүн харахаас өмнө Анжела-руу харав. Эдвард чимээгүй байсан ба миний үсийг оролдож байв. Би Эдвард-с Алис-г юу харсныг асуухыг хүссэн боловч үдээш хойш би ерөөсөө ганцаараа байсангүй. Надад энэ нэг л сонин санагдав яг л тэд тохиролцсон мэт. Цайны дараагаар, Эдвард Бэн-тэй өөрийн бөглөсөн маягтын талаар ярилцахаар очив. Бидэнд багахан цаг байдаг ч гэсэн хичээлийн дундуур бидэнтэй хүмүүс байв. өгөөд багахан цаг л бидэнд бай’s, talking about

some assignment I knew he’d already finished. Then there was always someone else there between

classes, though we usually had a few minutes to ourselves. Сүүлийн хонх дуугарахад Эдвард  Майк Ньютон-той бүх хүмүүсийн өмнө машины зогсоолруу явж байхад нь ярилцав. Би тэр хоёрыг дагаж явав. Би тэднийг сонсоод л, гайхаад л, Майк Эдвард-н нөхөрсөг асуултуудад хариулав. Майк-н машин нь болохгүй байгаа юм шиг байв.  

“. . . гэхдээ би цэнэгийг нь сольсон шүү дээ,” хэмээн Майк хэлж байв. Тэр өөр тийшээгээ хараад дараа нь Эдвард-луу болгоомжтой нөхөрсөгөөр харна. Яг л над шиг гайхав.

“Магадгүй шугамууд нь болохоо байсан байх?” хэмээн Эдвард зөвлөв.

“М агадгүй. Би ер нь машины талаар ямар ч мэдлэггүй,” хэмээн Майк зөвшөөрч. “Надад үүнийг засаад өгөх хэн нэгэн хэрэгтэй байгаа гэхдээ Dowling-н үнийг дийлэхгүй.”

Би түүнд өөрийн засварчнаа санал болгох гээд амаа нээснээ дараа нь хаав. Миний засварчин ойрын өдрүүдэд завгүй байгаа — аварга чоно шиг гүйгээд л байгаа.

“Би хэдэн зүйл мэднэ шүү — хэрвээ чи дургүйцэхгүй бол би хараад өгье,” хэмээн Эдвард урив. “Би Алис бас Белла-г гэрт нь хүргэж өгчөөд ирье.”

Майк бид хоёр хоёулаа Эдвард-луу амаа ангайн гөлрөв.

“Аа . . . баярлалаа,” хэмээн Майк ухаан оронгуутаа амандаа бувтнав. “Гэхдээ би одоо ажилтай. Хэсэг хугацааны ч дараа юмуу.”

 “Мэдээж.”

“Дараа уулзъя.” Майк машинлуугаа очиж толгойгоо гайхан сэгсрэв. Эдвард-н Volvo хоёр машины цаана байсан ба машинд нь аль хэдийн Алис суусан байв.

“Сая юу болов?” хэмээн би Эдвард-г надан хаалга онгойлгож өгөхөд нь асуув.

“Зүгээр л туслах санаатай,” хэмээн Эдвард хариулав.

Дараа нь арын суудалд суусан Алис маш хурдан үглээд л байв.

“Чи тийм ч сайн засварчин биш шүү дээ, Эдвард. Хэрэв Майк чамаар туслуулахаар шийдвэл чи Росали-р орой машиныг засуулчихгүй юу. Тэр Росали-г тусалж байгааг харвал гайхах байх даа. Росали өөр улсад сурахаар яюсан байгаа болохоор тийм ч сайхан санаа биш л байна. Маш муу. Тэгэхээр чи Майк-н машиныг өөрөө засах л хэрэг гарч дээ. Чи өрнөөсөө гарахын тулд Италийн сайн машин л өгөх хэрэг гарч дээ. Итали ,тэндээс хулгайлсан спорт машин гэснээс чи надад одоо хүртэл шар Porsche-ны өртэй. Би зул сар хүртэл хүлээж чадахгүй л байх шүү. . . .”

Би дараа нь түүнийг сонсохоо болиж тайван байдалдаа ороход түүний түргэн хоолой нь дүнгэнэх шиг сонсогдов. Надад энэ яг л Эдвард надад хариулахаас зугтаад байгаа юм шиг санагдав. За яахав. Удахгүй тэр надтай ганцаараа үлдэх юм чинь. Одоо энэ зөвхөн цаг хугацааны л асуудал. Эдвард ч үүнийг ойлгосон бололтой. Би түүнийг гэрийнхээ үүдэнд буулгаад хамт орно гэж бодсон ч тэр Алис-г Каллэнс-н аманд буулгав. Түүнийг машинаас гарахад Алис түүнд дохио өгөв. Эдвард маш тайван байв.

“Дараа уулзъя,” гэж тэр хэлэв. Дараа нь тэр удаанаар толгойгоо дохив. Алис модон дунд алга болов. Тэр машинаа эргүүлж Форкс-луу явахдаа ч чимээгүй байв. Би түүнийг өөрөө хэлэх болов уу хэмээн гайхаж хүлээсээр л. Тэр тэгээгүй бөгөөд намайг түгшүүлэв. Өнөөдөр цайны цагаар Алис юу харсан юм бол? Түүний хэлэхийг хүсээнгүй зүйл, мөн үүнийг нууц болгон үлдээсэн шалтгаан. Магадгүй би асуухаасаа өмнө өөрийгөө бэлдсэн нь дээр байх. Энэ юу ч байсан гэсэн өөрийгөө түүнд хянаж чадна гэдгээ батлахын тулд айх айх ёсгүй. Бид хоёулаа Чарли-н байшин хүртэл чимээгүй явав.

“Бага гэрийн даалгавар өнөө оройг ч хэцүүдүүлж байна шүү,” хэмээн тэр үглэв.

“Ммм,” хэмээн би зөвшөөрөв.

“Би дахиад дотор орж болох болов уу?”

“Чарли чамайг намайг сургуульд хүргэж өгөхөөр ирэхэд баашлаагүй.”

Гэхдээ би Чарли-г эргэж ирэхэд Эдвард-тай хамт байхад тэр мэдээж уурлана. Магадгүй би оройн хоолонд илүү зүйл хийх хэрэгтэй байх. Би дотор ороод дээшээ шатаар өгсөхөд Эдвард дагав.